High-key po raz pierwszy

Do tej pory technikę high-key znałem z widzenia i z teorii (bo o nieudolnych próbach zrobienia z jpg-ów czegoś po omacku głupio wspominać). Zawsze podobały mi się takie subtelne obrazy, ale nie od razu Jaś stał się Janem. Bez znajomości podstaw ciężko o działanie w trybie zaawansowanym – chcę przez to powiedzieć, że edycja zdjęć w oparciu o gotowe tutoriale mija się z celem. Jaki sens jest w powielaniu tego, co ktoś opracował? Fakt, gotowece pomagają w nauce, ale tylko wtedy, kiedy uczniowi chce się myśleć i analizować „dlaczego tak, a nie inaczej” i „a czy stanie się to, jeśli ja zrobię tak”.

Na początku były jpg i Paint Shop Pro – to z nich starałem się robić fajne zdjęcia. Dziś nie wyobrażam sobie, abym mógł do tego wrócić; dziś tylko cyfrowe negatywy RAW i cyfrowa ciemnia RawTherapee i coraz częściej na tym się kończy. Surowe zdjęcie zamiast jpg plus zestaw prostych narzędzi, zamiast gotowych efektów to jest to! Naprawdę nie wyobrażam sobie teraz powrotu do jpg. Rawy – to fakt – są cholernie czasochłonne, ale opłaca się.

Moje pierwsze zdjęcia w high-key :)

High-key to technika, której celem jest uzyskanie maksymalnej ilości jasnych tonów przy zminimalizowaniu rejestrów czarnych. Proces powstawania takiego zdjęcia zaczyna się jeszcze przed chwyceniem przez fotografa aparatu w dłonie, bowiem wcześniej należy zadbać o to, aby w kadrze dominowały jasne odcienie (tło – np. pościel, strój – coś białego lub w kolorach pastelowych, rekwizyty – np. Jasny kubek, pluszak etc.). Ja ten etap poniekąd zaniedbałem, ale tylko dlatego, iż wcześniej nie planowałem tych zdjęć w h-k. Do zastosowania high-key na zdjęciach Konrada podkusiła mnie jego bardzo młoda osóbka i miękkość obrazu narysowanego przez Heliosa 44M-4. Mając taki materiał postanowiłem spróbować (niewiele brakowało, a nieco wcześniej usunąłbym raw-y z tej sesji, które już wywołałem).

Moje pierwsze zdjęcia w high-key :)

Nie wyobrażam sobie, aby tak jasne rejestry wyciągnąć ze zdjęć zapisanych w mocno ograniczonym formacie jpg. Nie widzę w wyobraźni jaśniutkich szczegółów, które skrywane są w cieniach, niekiedy wyglądających jak czarna, jednolita plama. Tylko rawy posiadają taką głębię, w której można kopać i wyciągać, co pasuje.

Moje pierwsze zdjęcia w high-key :)

Efekt widoczny na zdjęciach uzyskałem za pomocą wspomnianych, podstawowych narzędzi programu RawTherapee. W pierwszej kolejności odbarwiłem zdjęcie (nasycenie kolorów na -100), a później zająłem się suwakami odpowiedzialnymi za ekspozycję oraz krzywą tonalną. Dawniej bym tego nie potrafił zrobić z tej prostej przyczyny, iż nie wiedziałem za bardzo, do czego te wszystkie suwaki służą. Jasność a ekspozycja, kompresja świateł i cieni, czerń itd. Mnóstwo zdjęć przyszło mi wywołać, zanim sam – poprzez praktykę i eksperymenty – odkryłem tajemnice tych suwaków.

Moje pierwsze zdjęcia w high-key

Wszystko, jak zwykle, robiłem na wyczucie. Po prostu zajebiście nienawidzę trzymania się wykresów, numerków, skali i innego matematycznego cholerstwa. Wszystko na oko (lub dawniej na ucho – w przypadku muzyki) robię i nawet jak jest źle, to przynajmniej po mojemu, a nie jakoś tak bez przekonania, wedle miarki. Zdjęcia zaprezentowane w tym wpisie już mi się tak nie podobają, jak w trakcie i tuż po wywołaniu, ale i tak jestem zadowolony. Troszkę zbyt szare, ciemnawe i odrobinę zbyt mało kontrastowe mi się wydają, ale myślę, że kolejne będą lepsze. Patrycji (mamie Konrada) spodobały się te zdjęcia i chyba da się namówić na kolejną, tym razem zaplanowaną sesję pod szyldem high-key. Najważniejsze dla mnie, że zrobiłem ten pierwszy krok – spróbowałem w końcu jak to się robi i jak to smakuje.