Mój Sound Blaster Live! 24 bit jednak żyje!

Ale jaja! Jak berety, normalnie :) Mój Sound Blaster Live! 24 bit jednak działa, choć ze trzy lata temu, po kilku próbach reanimacji, z bólem serca wystawiłem mu akt zgonu. Fart do potęgi, że nie skremowałem go od razu i resztek nie wypieprzyłem do kosza – a z takim zamiarem nosiłem się wtedy.

A może to cud? Jeśli tak, to jednego mogę być pewien: cudom trzeba pomagać, by dziać się mogły. Trup żyje! Niczym Łazarz na moje polecenie wstał i jak gdyby nigdy nic wrócił sobie do życia. Się znaczy to tak tylko wygląda, bo w rzeczywistości mój Łazarz nie umarł. To tylko ja tak myślałem.

Wszystkiemu złemu winna jest moja stara płyta główna, której kariera u mnie definitywnie dobiegła końca. Jak już wspomniałem we wpisie o zaprzęgnięciu Asusa P4P800-VM, jego poprzedniczka, Gigabyte GA-8S661FXM, zdychała bardzo długo i tak miarowo podupadając powodowała różne dziwne i negatywne zachowania komputera. Dziś mam podstawy sądzić, że o mały włos nie przyczyniła się do fizycznego przeze mnie uśmiercenia młotkiem i nożyczkami w pełni sprawnej karty dźwiękowej Creative Sound Blaster Live! 24 bit. Bo ja, kurde, byłem święcie przekonany, że tę dźwiękówkę zepsułem zwalając na nią swoje szanowne cielsko.

Pamiętam, jak razu pewnego – tak dla odmiany – zdecydowałem się nie instalować karty Creative, by z ciekawości spróbować zintegrowanej C-Media. Tym sposobem Sound Baster poszedł w odstawkę, a ja spostrzegłem, że pod jego nieobecność cała maszyna zyskała na wydajności (szczególnie wtedy, gdy musiała przetrawić sporo animacji flash). Dlatego też Sound Blaster Live na dłużej zagościł w szafce – do czasu, aż Draqu spytał, czy bym mu tej karty nie pożyczył na trochę. Spoko loko, pożyczyłem.

Jakiś czas później byłem u niego i wtedy postanowił mi tę kartę oddać; po powrocie do domu strzeliłem ją na wyro i wyszedłem z pokoju na trochę. Gdy wróciłem, zwaliłem się na to łóżko całą swoją masą i nagle pod swoim bokiem poczułem coś ostrego, co lekko słyszalnie i odczuwalnie zrobiło sobie „pyk”. Sięgnąłem po to coś i tym czymś był SB Live!. Niepewnie się czułem przez to pyknięcie.

Zdecydowałem się tę kartę sprawdzić: wpiąłem ją w płytę główną, uruchomiłem komputer i po ukazaniu się pulpitu system Windows XP wziął i się zwiesił. Raz, drugi, trzeci i następny, aż dałem sobie siana. Niedługo później zachciało mi się reinstalować system – wtedy też, na świeżej instalacji, miast instalować zintegrowaną dźwiękówkę, postanowiłem od razu odpalić Sound Blaster Live. Znowu nie poszło: tym razem system zwieszał się dopiero podczas próby instalacji sterowników; prób było kilka i ich finał był różny: albo zwis, albo komunikat instalatora Creative o nie wykryciu sprzętu i sugerowany Exit, albo zwieszenie się instalatora. W każdym z wymienionych przypadków karta cholernie się grzała – po dotyku temperaturę oceniam na 70-80 stopni Celsjusza.

Uznałem, że w wyniku mojego uwalenia się na kartę ta gdzieś pękła, lub jakieś lutowanie puściło i koniec końców SB diabli wzięli. Pochowałem więc zmarłą kartę w szafie i tak oto ona spoczywała sobie w pokoju. Z miesiąca na miesiąc coraz bardziej przywalałem ją różnymi szafowymi rozmaitościami. Nie wiem, ki ciul mnie dziś dorwał, że przypomniałem sobie o tej karcie i wpadłem na pomysł sprawdzenia jej na nowej płycie głównej. Wpiąłem ją, odpaliłem maszynę i po krótkiej chwili od ukazania się pulpitu system zakomunikował wykrycie nowego sprzętu. Uczucie radości postanowiłem trzymać w cuglach – przynajmniej do momentu, aż uda się tę kartę w 100% uruchomić.

Płyta ze sterownikami i softem do Sound Blaster Live! 24 bit

Płytę ze sterownikami trzymam razem z Linuksami z okresu, w którym po raz ostatni Sound Blaster u mnie grała. Włożyłem CD do napędu i z niecierpliwością wyczekiwałem etapu właściwej instalacji, podczas której system się wieszał. Chwila prawdy: wstrzymałem oddech i… instalacja ruszyła. Jak osioł w marchewkę wpatrywałem się w pasek postępu: 6, 12, … 99 i 100%. Wszystko jak należy, bez przeszkód i niespodzianek, zgodnie z rzemiosłem, sztuką i rutyną wielokrotnego instalowania tejże dźwiękówki. Żadnych zonków. Żadnych błędów. Restart.

W trakcie ponownego uruchamiania systemu przełączyłem głośniki z zintegrowanego SoundMaxa do zmartwychwstałego Sound Blastera. Odczekałem chwilę, aż wszystko ładnie się uruchomi i gdy tak się stało, z namaszczeniem odpaliłem pierwszą napotkaną emeptrójkę. Włączył się odtwarzacz i zagrała muzyka. Wzruszyłem się.

Sound Blaster Live! 24 bit brzmi fantastycznie na tle tych dwóch zintegrowanych badziewi, które przez ostatnie trzy lata z hakiem słuchałem. Chyba jedynie głuchy nie będzie w stanie wychwycić różnicy między AC97, a 24 bitowym Sound Blasterem z EAX, CMSS i bóg wie czym jeszcze by Creative. Soczyście, mocno, szeroko i głęboko zagrały głośniki Creative Inspire T3100 podłączone do swojej siostry, Sound Blaster Live! 24 bit. Browar i miód na moje uszy :)

Kolejny mój krok po wskrzeszeniu SB Live! nie powinien chyba nikogo dziwić – wręcz przeciwnie. Oczywistą oczywistością bowiem było moje wejście na stronę Creative w poszukiwaniu sterowników pod Windows 7 :) I co? Ha! ZNALAZŁEM! Jak każda szanująca się firma, tak i Creative zadbał o to, aby jej produkt hulał także pod kontrolą najnowszej wersji Windows. I oto szykuje się przesiadka – powrót do Windows 7. Mam nadzieję, że bezpowrotny.

Akurat weekend. Jestem szczęśliwy. Muzyka gra. Amen.