Kłamstwo w urzędzie popłaca

„…trzeba mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę…” – gówno prawda! przynajmniej w odniesieniu do urzędu pracy.
W pośredniaku obowiązuje znana z amerykańskich kryminałów zasada: cokolwiek powiesz, może zostać (i zostanie) użyte przeciwko tobie. Wiem po sobie.

Chciałem zarejestrować się jako bezrobotny. Z dwóch powodów:

• dokładnie tydzień temu skończyłem 25 lat, a więc przestałem podlegać pod ubezpieczenie zdrowotne ze strony rodzica. Bezrobotnych takich jak ja ubezpiecza państwowy automat
• chcę założyć działalność gospodarczą i chcę skorzystać z bezzwrotnej pożyczki na rozpoczęcie takowej. A starać się o nią mogą jedynie zarejestrowani w urzędzie bezrobotni

Do tej pory jechałem na umowach o dzieło, dzięki czemu nie obciążałem niepotrzebnie niczyjej kieszeni. Nie czułem moralnego obowiązku płacenia własnych składek, bo z łaskawości NFZ korzystam średnio raz na kilkanaście miesięcy – podobnie jak domownicy. Po co więc mają za mnie płacić podatnicy albo pracodawca? Dopóki nie miałem skończonych 25 lat, wszystko było proste. Zwlekałem z rejestracją do ostatniej chwili, bo jeszcze, nie daj Boże, zgłosiłby się po mnie jakiś pracodawca z etatem dla mnie i co wtedy? Musiałbym kombinować, jak tu do pracy nie pójść, bo w spokoju chciałem tworzyć sobie zaplecze pozwalające założyć i utrzymać własną firemkę.

Obecnie nie jestem ubezpieczony przez nikogo i prawdę mówiąc, chciałbym, aby tak zostało. Jednak w tym debilnym kraju z debilnym ustrojem tak się nie da! Zedrą z człowieka haracz czy to się komuś podoba, czy nie. Jako przeciętny pracownik na etacie bardzo na plus bym wyszedł, gdybym za wszystkie usługi lekarskie, z jakich korzystam, płacił sam z własnej kieszeni bezpośrednio lekarzowi/przychodni/poradni/szpitalowi. 50-100 zł za wizytę max. parę razy do roku i byłbym happy. A tu co miesiąc wymuszają po kilka stów.
Obywatel powinien mieć do wyboru opcje: chcę być ubezpieczony i nigdy nie płacić za podstawową pomoc medyczną albo nie chcę płacić składek i za każdym razem za usługi lekarskie będę płacił sam (jak w prywatnym gabinecie). Ale tak nie ma i czy leczysz się prywatnie czy publicznie, to płacić musisz comiesięczny haracz państwowym nierobom i złodziejom. Bandytom z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych też. I nikogo nie obchodzi to, że na emeryturę w najgorszym wypadku wolałbym odkładać do skarpety. Na skarpecie wyszedłbym lepiej, niż na odprowadzaniu regularnych składek na zasrany ZUS. Ktoś kiedyś wyliczył, że gdyby każdy człowiek przez całe swoje pracownicze życie kasę na emeryturkę w całości powierzał najlepszemu funduszowi emerytalnemu, to wysokość jego emerytury kształtowałaby się na poziomie od kilkunastu do dwudziestu paru tysięcy złotych miesięcznie. Ale że pieniążki trafiają w zusowskie łapki, to prognozuje się, że na emeryturki dla obecnie pracujących może braknąć ileś tam miliardów złotych. Ale nie o emeryturach tu, a o rejestracji w bezrobociu. Więc…

W pośredniaku rejestrację rozpoczyna się w okienku informacji: tam pani z plakietką Specjalista ds. rejestracji wypytuje kandydata na bezrobotnego o kilka istotnych rzeczy związanych przede wszystkim z rolnictwem i dotychczasowym zatrudnieniem. Mnie też pytała o wszelkie umowy, więc jak ten głupi naiwny odpowiadałem zgodnie z prawdą: kilka umów o dzieło, umowa autorska z wydawnictwem i umowa partnerska o sprzedaż kont w mBanku. I ta ostatnia umowa mnie pogrzebała. Na tych kontach nie zarobiłem ani grosza, bo najzwyczajniej w świecie uznałem, że nie mam czasu na akwizycję: wynagrodzenie uzależnione jest dodatkowo od wysokości salda osoby, której konto zostanie wciśnięte. O umowie w końcu zapomniałem, uznałem ją za nieistotną, aż tu w pośredniaku zonk: umowa ciągle jest ważna i teoretycznie zarabiam kasę, opłacam sobie składki ubezpieczeniowe itd. Teoretycznie.

Wogle baba wielkie oczy, bo takiej umowy w życiu wcześniej nie widziała. Wzięła tę umowę i zaczęła z nią po urzędzie biegać od pokoju do pokoju. Nikt nie potrafił się do niej ustosunkować i w końcu po około 10 minutach pani specjalistka wróciła za kontuar i z rozbrajającą szczerością oznajmiła, że nie wie co z tym zrobić i najlepiej jakbym tej umowy dalej nie pokazywał. Się robi…

Wziąłem te papiery do wypełnienia, nabazgrałem na nich co tam było trzeba i usiadłem w kolejce do pokoju, w którym dokonywało się właściwej rejestracji. Wsio ładnie i sprawnie się odbywało na trzy baby przy trzech stanowiskach. Wchodzę, siadam i okazuje się, że już o mnie wiedzą. Facetka rozkłada ręce i mówi, że zgodnie z literą prawa nie może mnie zarejestrować, bo przepisy, bo ona umowę widziała (ta pierwsza w całym urzędzie wszystkim pokazała te moje papiery) a jak widziała to nie może, bo jakby nie widziała, to może by nie zobaczyła, a jakby zobaczyła, to by się okazało, że źle zrobiła, że mnie zarejestrowała. Na nic zdały się moje tłumaczenia, że ja tylko na chwilę, bo chcę kredyt i muszę ten cholerny pośredniak zaliczyć. Powoływanie się na zdrowy rozsądek też nic nie dało, bo mam wciąż ważną umowę, której oni nie rozumieją, a jak nie rozumieją to znaczy, że mają z nią problem i chcą, żeby ów problem zlikwidować. Szlag mnie tam zaczął trafiać, czego nawet próbowałem ukrywać. W końcu stwierdziłem, że szkoda czasu mojego, tej baby i ludzi na korytarzu. Ze swojej strony powiedziałem wszystko, a że baba służbistka, to zapytałem tylko, czy jak już tę umowę rozwiążę, to czy znowu będę musiał stać w kolejce do informacji. I wiecie co? Ta służbistka z radością i ulgą powiedziała mi, że „nie będzie musiał pan stać w kolejce, a nawet tutaj bez kolejki mnie przyjmie, bo wniosek mam i tylko donoszę brakujący dokument”. Cieszyła się babina, że w końcu jakąś dobrą wiadomość może mi przekazać :) Ale ładne mi pocieszenie…

Gdybym tej jednej cholernej umowy nie zabierał ze sobą, gdybym skłamał, że jej nie mam, to już byłbym ubezpieczonym bezrobotnym szykującym wniosek o pożyczkę na rozkręcenie własnego biznesu. Nikt by nie ucierpiał, a tak to masz babo placek :/ Mogłem skłamać…