Pierwsze spotkanie z Debianem

Kilka lat temu, czyli na długo, zanim zainstalowałem pierwszą dystrybucję GNU/Linux, znałem tylko trzy nazwy: Mandrake, Suse i Debian. Mandrake miałem (wersja 10.1), “Susła” polecał mi kumpel, ale nie skorzystałem, zaś o Debianie marzyłem. Wiele słyszałem o jego bezpieczeństwie, stabilności itd., a największe wrażenie zrobiła na mnie wiadomość o uptime’ie maszyny z Debianem: ponad 4 lata. Na Mandrake się sparzyłem (Lilo rozwalił mi MBR), ściągnięcie Suse nie wchodziło w grę, bo długo dysponowałem łączem 128 Kbps. W zeszłym roku zamówiłem płytki z Ubuntu, dystrybucją opartą na Debianie. Prawie jak Debian. Prawie robi różnicę. Wczoraj zainstalowałem drugą wersję testową Debiana Etch :)Przerażała mnie wizja pobierania 22 obrazów iso (średnio 650 MB jeden plik) z Debianem, ale w końcu znalazłem informację, że pierwsza płyta spokojnie wystarczy do postawienia działającego Debiana ze środowiskiem graficznym (Gnome). Ściągnąłem i zabrałem się do instalacji.

Instalator jest tekstowy (coś jak w Windows XP). Bardzo dobrze, bo graficzny (GUI) strasznie wolno działa (wiadomo, musi sie uruchomić serwer X i środowisko graficzne). Mimo tego instalacja Debiana trwa dłużej, niż instalacja Ubuntu. Instalator jest doskonale spolszczony, zadaje sporo pytań. Chwilę wahania miałem z partycjami – wybrałem tryb ręczny i pierwszy raz spotkałem się z „flagami” – nie wiem ocb, ale się dowiem ;) Na wszelki wypadek niczego nie zmieniałem z tymi flagami.

Spodziewałem się, że mogę napotkać jakieś duże, dla mnie niewiadome, więc partycje przygotowałem programem Gparted (Gnome Partition Editor – z płytki Live Ubuntu). Zrobiłem dwie partycje ext3 i jedną wymiany, zrestartowałem kompa i wpakowałem do napędu CD 1 z Debianem. Była to pierwsza moja instalacja Debiana, więc wiele z niej nie zapamiętałem ;) Dużo pytań instalatora, kilka poziomów ustawień podczas partycjonowania: z listy partycji wybrałem np. hda6 – partycję pod główny system plików – przeniosło mnie do drugiej listy z możliwościami ustawień: jaki system plików, czy formatować, punkt montowania, flagi i coś jeszcze (zapomniałem). Wybranie którejś z opcji kończyło się kolejnym poziomem, ale czemu tu się dziwić: widział ktoś rozwijane listy po kliknięciu myszką w trybie tekstowym? ;)

Dalej były pytania odnoszące się do przyszłego zastosowania systemu: wybrałem tylko bazowy system + środowisko graficzne, bo po pierwsze więcej mi nie potrzeba, a po drugie nie mam więcej płyt :) Instalator pytał też, czy to laptop (?), później długo ładował pliki, wykrywał sprzęt, zapytał o preferowaną rozdzielczość, łączył się z serwerami, ale się nie połączył (PPPoE).

Czytałem porównanie Debiana z Ubuntu. Z porównania wynika, że Debian działa wolniej, m.in. od Ubuntu (zarówno podczas uruchamiania jak i użytkowania), a ja zaprzeczę temu, ponieważ na moim kompie (256 MB RAM, Celeron 2,26 Ghz) Debian uruchamia się „na oko” 50% szybciej niż Ubuntu (!) (do GDM Debian ma 26 sekund, a Ubuntu od 50 wzwyż). Równie żwawo poczyna sobie podczas pracy w środowisku graficznym.

Co mnie ogromnie zaskoczyło, to to, że zainstalowany przeze mnie Debian zawiera niewolne kodeki audio i video. Przypadkiem to zauważyłem, gdy bawiłem się Nautilusem, trafiłem do katalogu z teledyskami i zaczęły się miniaturki tworzyć ;) Zaraz też sprawdziłem mp3 – działa :) Tylko, że musiałem przepiąć słuchawki do gniazda zintegrowanej karty dźwiękowej, bo coś się nie mógł dogadać z Sound Blasterem Live 24 Bit ;) I skoro już o sterownikach, to Debian doskonale obsługuje moją kartę graficzną – z pełną akceleracją i nawet nie muszę zmieniać starownika na sis-owski :)

Problem z internetem… To samo co w Ubuntu 6.10, 6.12, 7.04 i wszystkich innych dystrybucjach z jądrem nowszym niż 2.6.15 :] Właśnie do takiego wniosku dochodzę, że problemy z netem przez PPPoE tkwią nie w pakietach, ale w samym „jajku”. Miałem możliwość sprawdzenia tego, kiedy okazało się, że świeży Debian nie zawiera pakietu pppoeconf. Instalowałem pppoeconf w kilku wersjach (starszych i nowszych) i żadna nie działa: interfejs eth0 ok, a ppp0 trzy pakiety wyśle, trzy pakiety odbierze (łącznie 5,4 B) i dalej to już tylko wysyła. A nakombinowałem się naprawdę sporo: wszystkie pliki w etc/ppp/ wyedytowałem według wskazówek i „natchnień” znalezionych na wielu forach, różnie te pliki ze sobą zestawiałem, ale na nic się to zdało. Net nie ruszył :( Ale ruszy.

Do Ubuntu nie wrócę. Linux od dawna mnie „rajcował” i pewnie stąd takie konserwatywne podejście. Wiem, że dzisiejszy OS powinien być prosty w instalacji i obsłudze dla każdego i w tym kierunku zmierzają dystrybucje takie jak (Open)Suse, Ubuntu, Mandriva, Aurox i kilka innych. Ale dla mnie słowo Linux jest magiczne – kumpel naopowiadał mi o własnoręcznym pisaniu lub edytowaniu plików, konsoli, długich i żmudnych konfiguracjach, żeby coś działało, a jak zacznie działać to działa bardzo długo. Właśnie tak zamierzam postępować z moim Debianem: będę przy nim grzebał, ile się da, aż wszystko będzie działać. Debian wychodzi rzadko, najbliższa wersja finalna Debiana Etch ukaże się… jak będzie gotowa. Podoba mi się to: nowe wersje wychodzą rzadko, ale jak już wychodzą, to maksymalnie dopracowane. Jakość nie ilość.