Tym razem “Obserwator” ;)

Dzisiaj zaliczyłem kolejny wywiad, tym razem w „Obserwatorze lokalnym”. „Obserwator lokalny” to tygodnik ukazujący się (co tydzień, rzecz jasna :D) w Dębicy i powiecie dębickim. Rozmowa dotyczyła mojego bloga, a nie muzyki i zadowolony jestem z tego, bo wolę tworzyć rap, niż o nim gadać, a o stronie prywatnej – czemu nie :D W przeciwieństwie do poprzedniego wywiadu, rozmowa miała miejsce w redakcji, a nie w plenerze.

Propozycję z „Obserwatora” dostałem jakieś dwa tygodnie temu: cztery maile, telefon i jesteśmy umówieni. Spóźniłem się :P Miałem być po 11, a dotarłem grubo ponad godzinę później. Byłem święcie przekonany, że „Obserwator” ma siedzibę na Rzeszowskiej, w budynku Biblioteki. Dopiero przed samym wyjściem z domu zajrzałem do gazety, aby upewnić się, gdzie ta redakcja i zdziwienie: ul. Żeromskiego… „Przenieśli się, czy jak?”.Wiem, gdzie jest Żeromskiego. Skręciłem na Kościuszki i stamtąd na Żeromskiego. Doszedłem prawie do kibli miejskich (a to koniec ulicy), ale redakcji nie widzę… Co jest? Wróciłem się i skręciłem w prawo i po chwili zorientowałem się, że to już Żuławskiego, a nie Żeromskiego. O drogę nie będę nikogo pytał – bezsens. Poszedłem na Rynek i szukałem planu miasta, aby sprawdzić, gdzie kończy się ulica Żeromskiego. Mapy nie znalazłem i wróciłem inną drogą pod te kible na Żeromskiego.

Przede mną duży budynek handlowo-biurowy (nie tak dawno wybudowany). Z trzech stron wejścia, a ja stałem na wprost kwiaciarni. Spojrzałem wyżej i widzę duży szyld „Obserwator lokalny”- myślę: „Jesteśmy w domu, ojciec”. Kolejna zagadka: gdzie tu sie wchodzi? Nigdy tu jeszcze nie byłem. Wszedłem do kwiaciarni, rozejrzałem się i pytam: „Przepraszam bardzo, gdzie jest wejście do redakcji „Obserwatora”?” – ”Na dole, ale może pan wejść tędy: po schodach do góry i tam jest redakcja” – „Dziękuję”.

Stanąłem przed drzwiami z napisem „Redakcja”, pukam i wchodzę. „Dzień dobry, jestem umówiony na rozmowę z Joanną Wójcik”, na to pani za biurkiem: „Dzień dobry, proszę w prawo i jeszcze raz w prawo”. „Dziękuję” i niechcący rąbnąłem drzwiami… chyba przeciąg… pierwsze wrażenie mogłoby być lepsze, ale co tam: nieważne jak facet wchodzi, ważne jak wychodzi :P W prawo i jeszcze raz w prawo…

„Jesteś” słyszę zza biurka, no to ja: „Jestem” i „Dzień dobry” do pozostałych redaktorek siedzących przy swoich biurkach. Usiadłem na krześle i czekam… Kilka pytań, pytań z pytań, pytań do pytań i pytań o pytania :P Dopiero młoda (i ładna) pani redaktor uświadomiła mi, że ciężko sklasyfikować moją prywatna stronę: stanęło na tym, że to blog. Choć sam nie nazwałbym tego blogiem, bo blogi, to przede wszystkim łzy nieszczęśliwie zakochanych dwunastolatek, które swoimi blogami zafundowały taką, a nie inną definicję słowa „blog”. Blog to pamiętnik, fakt, ale moja strona nie jest do końca pamiętnikiem. Ale w „Obserwatorze” będzie to blog.

Teraz zdjęcie. Na początku miałem wysłać mailem (nie wiem, czy to wysłane przeze mnie miało iść do druku, czy też na tapetę komputera redakcyjnego – żart :D), ale koniec końców nie wysłałem i musiałem uśmiechnąć się do zdjęcia. Uparłem się, że chcę mieć zdjęcie w czapeczce, więc wyszliśmy na balkon. Wyglądałem podczas rozmowy przez okno, bo biuro redakcji jest wysoko i sporo widać, ale z balkonu to dopiero był widoczek! :D Ponad drzewami bloki (chyba Konarskiego, ale nie jestem pewien), a pode mną ludzie. Barierka niska i gdybym się pośliznął to wylądowałbym pod STS-em, ale oparłem zadek na barierce i uśmiech ;-) Tzn. Nie uśmiech, ale jakaś mina, co by nie wyszło sztywno i „dziękuję za wywiadzik, cześć i do widzenia”. Tym razem drzwi za mną nie trzasnęły ;-)

PS. Podczas rozmowy o mały włos nie straciłem oka! :P Robiąc notatki, Aśka zepsuła dwa długopisy: ten pierwszy dwukrotnie się rozleciał: za drugim razem wystrzelił we mnie, ale na szczeście końcówka i sprężynka nie trafiły :P