Duzi chłopcy, mali chłopcy…

Kobiety lubią powtarzać, że faceci to tacy duzi chłopcy, którzy pewnych cech z wiekiem nie gubią, a jedynie – w imię zachowania powagi – zmieniają swoje zabawki. Tak mawiają kobiety, a ich partnerzy czasem (ostrożnie) przytakują słowami „coś w tym jest”.

Ile faktycznie w tym prawdy? Prawdę mówiąc, nigdy poważniej się nad tym nie zastanawiałem. Ot, stereotypowa gadka, mająca na celu pewnie tylko to, aby w związku było misiowo, a misio był bardziej misiowy w tych babskich pogaduchach. Bo nawet jeśli jego chłopięce cechy w rozmówkach relacji ona-ona były piętnowane i przerysowywane, to… czyż nie są one słodkie?

Nie ma się co nad tym zastanawiać, wszak są sprawy ważniejsze od tego. Może i faceci są dużymi chłopcami, a może jest odwrotnie i to chłopcy są małymi facetami. Może to kobiety sobie wymyślają, a faceci potakują, bo tak jest wygodniej i roztacza lepsze perspektywy na wieczór, niż oponowanie?

Pewne jest jedno: na poparcie każdej teorii znajdą się argumenty. Nie, nie zamierzam rozstrzygać kwestii związanych z zawartością chłopca w mężczyźnie. Jeśli chcecie, to możemy o tym podywagować w komentarzach pod wpisem. W tekście tym chcę tylko przytoczyć jeden przykład popierający tezę, że faktycznie dorośli mężczyźni mają trochę wspólnego z chłopcami.

Życióweczka. Syn mojego serdecznego Przyjaciela niedawno przystępował do pierwszej komunii świętej. W mieszkaniu ciasnota, więc przyjęcie komunijne wyprawiono w restauracji. Na podobny krok zdecydowały się też cztery inne rodziny i tym oto sposobem, w jednej sali, gościli się goście pięciu małych komunistów.

Rodzice sobie gadali, a dzieciaki bawiły się ze sobą i otrzymanymi prezentami. Momentami nieco znudzone chyba, ale nie mnie to oceniać. Z aparatem w ręku utrwalałem te ulotne chwile dziecięcej beztroski, cały czas będąc skupionym na dzieciakach Mirka. Jego córki, wraz z kilkoma innymi dziewczynkami, szalały w holu, a chłopcy urzędowali gdzieś indziej. Wróciłem na salę, by wymienić obiektyw na wygodniejszego zooma i od razu zauważyłem…

Właściwie, to niczego nie zauważyłem, bo część sali z parkietem, na którym dokazywali chłopcy, opustoszała. Gdzie oni są?

Udałem się na zewnątrz, a tam… lało jak z cebra! A w tej ulewie, pod kawałkiem zadaszenia, kilku chłopców nie posiadało się ze szczęścia! Dookoła deszcz, pod stopami stróżka wody, której dalszy bieg mogli sobie modelować, a po chwili do całej zabawy włączyli kamienie i patyki. Kamień i patyk – to przecież najbardziej genialne zabawki wszech czasów!

Z bardzo bliska zrobiłem im kilka zdjęć i podszedłem do Mirka, który „akcję” fotografował – dla odmiany – długim obiektywem. Ze śmiechem komentowaliśmy, że tak niewiele dzieciakom trzeba do zabawy – zabawy przez wielkie „Z”. Zabawki komunijne poszły w odstawkę: liczyła się strużka wody, deszcz, patyk, kamienie, kratka ściekowa…

Na nic zdały się mamine napominania „zmokniesz”, „uważaj”, „przemoczysz buty” itp. Wszyscy chłopcy wybiegli z sali i na zewnątrz, w ulewie, pod kawałkiem dachu działo się to, co najlepsze. „Niby zwykły deszcz, a tak ich wyciągnął na pole i tyle frajdy im dał” – komentowaliśmy.

A sami… a czy sami nie wyszliśmy dlatego, że padało? Ze swoimi dorosłymi zabawkami przy twarzy pstrykaliśmy zdjęcia temu wszystkiemu, co się przed lokalem działo: deszczowi, strużce wody i dzieciakom porwanymi przez ten kaprys pogody. “Kaprys”, bowiem od rana, przez cały dzień, było słonecznie i nawet podczas tej krótkiej ulewy świeciło słońce. Kapitalny był to widok: wielkie, rozświetlone krople deszczu kontrastowały z zacienionymi miejscami i czarnymi furami na parkingu.

Gdyby zmierzyć poziom frajdy, to najpewniej młode pokolenie pokonałoby nas bez problemu. Ale co tam :) Kobiety! Bierzcie i wykorzystujcie tę historię jako argument za swoimi racjami, albowiem jest ona prawdziwa, przez życie napisana, a przeto i wiarygodna. Czego powiedzieć nie można o tych wszystkich przykładach z telefonami, komputerami i aparatami. My się nimi nie bawimy. My nimi pracujemy. Nieważne, jak to z waszej perspektywy wygląda.