Astma oskrzelowa – koszmar

Współczuję tym, którym przyszło żyć z astmą. Życie z inhalatorem w kieszeni bądź w torebce, przez cały czas świadomość ograniczeń, jakie narzuca ta choroba. Chorowałem na astmę. W dzieciństwie. Ta choroba, zwana też „dychawicą” towarzyszyła mi od zawsze, aż do 12-13 roku życia, kiedy udało się mnie wyleczyć. Leczenie – kosztowne i długotrwałe, ale warto było. Dziś jestem zdrowy, ale wspomnienia nadal są…
„Inhalator” – to słowo było jak zaklęcie. „Inhalator” obok krzyżyka na szyi towarzyszył mi przez długie lata. Odkąd sięgam pamięcią, słowo „inhalator” przyjaźniło się z „dusznościami” i „astmą”. Niewiele z tego rozumiałem. Mówili: nie biegaj, nie graj w piłkę, nie szalej na rowerze itd. Nie rozumiałem o co chodzi i nie słuchałem, a wieczorem, kiedy leżałem w łóżku atak: duszności, jęk i bieg po inhalator.Pamiętam to jak przez mgłę. Palone latem ogniska, dym z naprawianego przez wujka samochodu, wysiłek, a do tego uczulenie na kurz, pyłki, sierść i dzieciństwo niezbyt radosne. Zwolnienia z lekcji W-F-u przez prawie całą podstawówkę. Tak sobie dzisiaj myślę o tych moich znajomych, którzy nie mieli tyle szczęścia, co ja i do dzisiaj muszą żyć z tą chorobą. Znam kilka osób: 4 albo 5, w moim wieku lub 2-3 lata młodsi: bez inhalatora wolą się nie ruszać. I mają rację, bo gdy nadejdą duszności i w porę nie weźmie się kilku wdechów leczniczej mgiełki, to…

Mimo, że miałem wtedy nie więcej niż sześć lat, pamiętam doskonale jeden atak. Było lato, a ja pojechałem do babci na wieś. Do późnego wieczora szaleliśmy z kuzynami obok domu. Ktoś palił trawę i dym wokoło się unosił, z trzech stron, w niewielkiej odległości łąka, ja zgrzany, zdyszany, ale sił nie brakowały do dalszych zabaw. Wujek w sieni cos majstrował przy kredensie, a ja bardzo lubiłem przyglądać się takiemu majsterkowaniu. Wujek palił papierosa za papierosem, dym pełno wszędzie, ale mi to nie przeszkadzało.

Wreszcie skończył co miał zrobić i pojechał do domu. Wróciłem do dzieciaków i jeszcze chwilę pobawiliśmy się, aż moja ciotka, a ich babcia zarządziła powrót do domu. Moja babcia mieszkała sama. Położyła się i patrzyła jeszcze w telewizor, a ja bawiłem się jakimiś klamotami wujka. Wreszcie i mi zachciało się spać. Położyłem się obok babci i zamknąłem oczy.

Trudno mi dziś opisać uczucie, gdy nadchodzi atak: a właśnie próbując zasnąć po szalonym dniu poczułem, że zaraz się zacznie. Próbowałem zasnąć, przespać ten koszmar, ale nic z tego. Oddech stawał się coraz płytszy, coraz ciężej było mi wciągnąć powietrza. Zawrót głowy: „Babciu, śpisz?”. Zaczynałem się już dusić i pamiętam tylko „Jezus Maria” mojej babci… Później siedziałem na schodach przed domem, a obok mnie babcia: płakała… Nie wiem ile to trwało, mówili mi tylko, że cały zsiniałem, byłem nieprzytomny i prawie nie oddychałem.

Wtedy, w dzieciństwie szybko o tym zapomniałem: atak astmy jeden z wielu, ale dziś… dzisiaj wiem, że to mogła być ostatnia nocka u babci, poprzedzona ostatnią zabawą z kuzynami. Telefonu u babci wtedy nie było, najbliższy sąsiad z telefonem ok. półtora kilometra dalej, inhalator odjechał razem z rodzicami. Wyobrażam sobie rozpacz babci. Następnego dnia dochodziłem do siebie, a wieczorem atak się powtórzył. Na szczęście byłem już w domu i inhalatorów nie brakowało.

Kiedy wyzdrowiałem? Nie wiem.. Nie pamiętam dokładnie, kiedy rozpoczęto leczenie, ale chyba zanim jeszcze poszedłem do pierwszej klasy podstawówki. Leczenia podjął się dzisiejszy ordynator oddziału dziecięcego w szpitalu powiatowym w Dębicy, Jerzy Brzostek. Leczyłem sie prywatnie: zagraniczne leki, do tego odczulanie, zaliczyłem kilka poradni w różnych miastach. I co? Na ostatnią wizytę do doktora Brzostka pojechałem z tatą firmowym samochodem z piekarni: mogło to być w latach 94-96. Nie pamiętam daty.

Nie pamiętam też ostatniego ataku duszności, tak jak nie pamiętam, od kiedy nie dostaję kataru bawiąc się z kotem czy psem. Wszystkie alergie i astma towarzyszyły mi przez wszystkie lata dzieciństwa i po prostu do nich przywykłem. Ile straciłem przez te choroby? Nie zastanawiam sie, bo odzyskałem zdrowie i to się liczy! Wielu osobom, które do dziś cierpią na astmę, nie chce się wierzyć w to, że ja, dzisiaj okaz zdrowia, chorowałem kiedyś na tą chorobę. Mi też sie nie chce wierzyć, ale są wspomnienia…

Dziękuję rodzicom za to, że podjęli walkę z tą chorobą, choć leczenie nie gwarantowało sukcesu, a wiązało się z masą wyrzeczeń. Dziś jestem zdrowy, a to bezcenne.